Bijna voorbij

Deel 1 van mijn retraite 2010 zit er bijna op.
De winter is nagenoeg voorbij. Mìjn winter is druk bezig plaats te maken voor het nieuwe leven van het voorjaar. Veel mensen hebben mij gesteund, berichten gestuurd, sommigen gebeld. Het was allemaal helend en richtinggevend, hoe dan ook en waar dan ook heen. Dank jullie wel voor alle liefde, alle steun, alle wensen.

Ik wil besluiten met twee dingen die ik ervaren heb:
Alle wegen leiden huiswaarts, je kunt je bestemming niet ontgaan.
En: je ontvangt alles wat je nodig hebt.

Binnenkort kun je een aantal foto’s op deze weblog verwachten. Het hele album kun je hier zien.

Liefs,
van Illa

Ikoon schilderen

Onder
toeziend oog
van Anne Marie
verschijnt stap voor stap
een ikoon

Ikoon
art sacré
net als muziek
de kunstenaar laat het
leven

Leven
spreekt door
klank en beeld
l’artiste n’est pas
important

Important
c’est ce que
l’image veut dire
la musique te raconte
La joie

Workshop Écriture Créative

Tu aimes écrire ce que tu penses? Tu voudrais écrire chaque jour tes expériences et tu ne sais pas où commencer? Tu voudrais écrire (et lire tes textes) ensemble?

MARDI
9 et 16 février 2010

16.00-17.30 h

SAINT PÈRE SOUS VÉZELAY

€ 15,- p.p. l’après-midi

 

Untitled

Op de akker
Ook
de akker
verwacht het voorjaar
hoog op de golvende heuvels
Ruimte

Ruimte
Vogels zingen
Fontette kijkt toe
De klokken van Madeleine
klinken

Klinken
de tonen
zwaar over het
land, de snaren gaan
trillen

Trillen
de lucht
de koude grond
tot warmte de voren
heelt.

Het grove werk gedaan
De akker omgeploegd
De voren netjes recht
Het grove werk gedaan
De zon komt het beschijnen
en Madeleine waakt
De akker omgeploegd
Het grove werk gedaan
(4 elfjes en een rondeel)

De winter ruimt het veld

Ik hang uit het raam
Ik hang uit het raam
boven de rivier
Ik zie de knoppen in de bomen
Ik hang uit het raam
Timmermansklanken over het water
Ergens wordt gezaagd
Boven de rivier
Ik hang uit het raam
(rondeel)

Drie eenden
Drie eenden drijven op de stroom
Ze gaan ontzettend hard
Een koddig gezicht
Drie eenden drijven op de stroom
Wèg zijn ze, uit het zicht
Alsof ze zonder gewicht het licht in te halen hebben
Ze gaan ontzettend hard
Drie eenden drijven op de stroom

De eenden lopen terug
De overzijde lokte
Teruggekeerd van hun expeditie
De eenden lopen terug
Welkom, roepen de hanen,
het was nog te gewaagd!
De overzijde lokte
De eenden lopen terug
(2 rondelen)

De winter ruimt het veld
Heerlijk
hier zitten
Ik hoef niets
Ik beschouw enkel maar
het leven binnen en buiten
Terug uit het klooster is alsof
ik de winter met zijn kou en
natte kleren heb achtergelaten op de heuvel. Nu
is de grens gelegd. De winter ruimt het veld
leeg. Wind, licht en adem mogen nu de rest doen.
(sneeuwbal)

Ter afsluiting van de winter nog één keer een sneeuwbal
Even
raakt vandaag
gisteren en morgen
Dìt is een grens
En déze voel ik goed
De werkman fluit zijn deuntje
Hij is iets nieuws aan ’t bouwen
De rivier snelt de hele dag voorbij
Ze is bezig de winter af te voeren
neemt alles mee wat niet meer nodig, groeien wil
alleen de berk blijft staan, standvastig en bot stilaan uit
(sneeuwbal)

Mijn paraplu

Hoe kleine onbeduidende gebeurtenissen een dag een gouden randje kunnen geven: woensdagmiddag was ik ook nog even naar de boekhandel van de zusters geweest. Net daarvoor had het geregend en had ik mijn paraplu tussen het handvat van mijn fototoestel gestoken. Toen ik uit de winkel kwam –waar de zuster heel gezellig weer praatte en giechelde – bemerkte ik op het terras achter de basiliek dat mijn plu verdwenen was. Ik vermoedde dat hij in de winkel was achtergebleven. Ik terug, maar la soeur had niets gevonden. Toen bedacht ze ineens, en ze had er ontzettend veel schik in: als je hem maar niet in La Cordelle hebt laten liggen! O nee, dat zou een eind afdalen en weer opklimmen zijn. In de Vival, de supermarkt had ik hem nog. Ze zou in ieder geval opletten. Toen ik ’s avonds in de mis aanschoof, kwam ze direct naar me toe: met de plu! “Il était à l’extérieur”, vertrouwde ze me toe (hij lag buiten!). Ik bedankte haar vriendelijk. In het verloop van de dienst kwam ze me regelmatig in het boekje aanwijzen waar ik kon vinden wat er gezongen werd. Of ze iets goed te maken had? Het zou kunnen. Vorige week had deze zuster mij zelf Maison St. Bernard aangeraden, en nu vroeg ze toen ik bij de kassa kwam: “Uit welk land komt u?”, waaruit ik vermoedde dat ze me niet meer herkende. Toen ik vertelde dat ik nu in het gastenverblijf was, ging er wat dagen, leek het. Al met al een dagelijkse gebeurtenis die toch mijn dag goud gaf.

Vous-êtes une artiste?

Het overkomt me in bijna elk gesprek dat mensen deze vraag stellen: bent u een kunstenaar? En dan roep ik volmondig: “Oui, je suis! Je joue de l’orgue dans La Vigne chez Rotterdam, une église protestante et je suis écrivain.” De Afrikaanse zuster die cora (een Afrikaans snaarinstrument) speelt, vroeg of ik al gepubliceerd had. “ Oui” zei ik, “sur l’internet!”. De Franciscaan riep mij uit – toen ik vertelde dat ik incidenteel een koor dirigeer – tot “chef de choeur”, en Anne Marie, de Belgische die ikonen schildert, noemde mij confrère want zij slaat ook wel eens de maat voor een koor en ik speel Bach, net als haar man. Het bevalt me wel: éérst is een mens kunstenaar en daarnaast oefent hij een regulier beroep uit.

La Cordelle

Op woensdagmiddag heb ik vanuit Maison St. Bernard een wandeling ondernomen naar La Cordelle, de kleine kapel aan de voet van de heuvel aan de noordzijde van Vézelay, richting Asquins. In deze kapel die herinnert aan het uitroepen van de 2e kruistocht door Bernard van Clairvaux op 31 maart 1146, heb ik een uurtje doorgebracht. Een schitterende akoestiek deed me een aantal liederen uit Taizé zingen, je hoefde er bijna geen klank voor te maken om toch een mooi gezang te horen. Op een gegeven moment hoorde ik stemmen. Het bleek een Franciscaanse monnik te zijn uit het tweede klooster van Vézelay. Ook met deze broeder raakte ik in gesprek. Het was nu te koud om hier diensten te houden, vanaf Pasen zouden ze dat weer in La Cordelle gaan doen. Buiten de kapel staat een groot houten kruis op de plek waar Bernard van Clairvaux de gelovigen volgens overlevering heeft toegesproken en opgezweept om het Heilige Land van de heidenen te bevrijden tijdens de Tweede Kruistocht.