Ik liep onlangs langs een speelgoedwinkel. Daar zag ik ze, poppenkastpoppen. Geen handpoppen, zoals je die tegenwoordig ziet voor de poppenkast. Maar echte marionetten die bewegen doordat je aan de touwtjes trekt die aan hun armen, benen en soms ook andere lichaamsdelen vastzitten. Ik bleef staan en dacht ‘zou ik even binnen lopen?’
Waarom niet? Ik stapte het winkeltje binnen en liep naar de poppenbevolking. Wat veel waren het er! Hun houten hoofden waren met felle kleuren beschilderd. Ze hadden om hun dunne lijven prachtige kleren aan. De vrouwelijke poppen gekleurde jurken met kant, en de mannen zwarte broeken met witte bloesjes en een felgekleurd jasje met een strik erbij. Ze hadden zelfs haar! Blond, bruin, zwart, geel, rood. Het was een bont gezelschap. Ik genoot.
Wie beweegt mij?
Toen ik al mijmerend weer buiten liep vroeg ik me af, wie trekt er eigenlijk bij mij aan de touwtjes? Wie beweegt mijn armen en benen? Doe ik dat zelf? Of heeft iemand gezegd dat ik dat moet doen? Ga ik mijn eigen gang of doe ik wat iedereen doet, om vooral maar niet op te vallen? Leuk dat zo’n onverwachte poppenkraam je zomaar tot zelfreflectie kan aanzetten. Dat vind ik inspiratie. Ik kwam tot de conclusie dat ik tegenwoordig best mijn eigen poppenspeler en mijn eigen regisseur ben. Natuurlijk in samenspraak met de mensen om mij heen. Thuis zag ik Donald Trump in de krant staan. Die zou het liefst aan de touwtjes van alle Amerikanen en liefst ook nog daarbuiten trekken, zonder zich ook maar iets aan te trekken van wat anderen willen of nodig hebben.
Hoe is dat bij jou?
Trek jij aan jouw eigen touwtjes of laat jij aan jouw touwtjes trekken? Deel je reactie in de comments.