Mijmeren over bidden

HinkingAfgelopen maandag schreef Stevo Akkerman een column in Trouw over bidden. Het trok mijn aandacht omdat ik de plaatsnaam Santiago voorbij zag flitsen.

Stevo blijkt ook deze zomer naar Santiago te gaan lopen en was op zoek naar geschikte wandelschoenen. Mooi hoe hij beschrijft hoe het wennen aan zijn nieuwe schoenen ook al een weg op zichzelf is.

Hij komt via de schoenen op het doel van de tocht. Is dat de hectiek van de bedevaartsplek die voor veel pelgrims een afknapper is? Of gaat het om de weg er naartoe? Het bereiken van de bestemming is het einde van het verlangen, leest hij bij Frits de Lange in Trouw van zaterdag 27 mei. 

Al lezend in zijn luie stoel – met zijn wandelschoenen aan, want dat was onderdeel van het wennen aan de schoenen – trekken zijn mijmeringen verder naar bidden.

Reizen in je luie stoel

Ik zie hem al zitten in zijn luie stoel, op een vrije zaterdag, met flinke wandelschoenen aan zijn voeten, hoog model zoals een pelgrim betaamt, stilzittend oefenend om zijn voeten te laten wennen aan die kolossen, en ondertussen zich nuttig makend door Trouw uit te spitten. Om daar precies een artikel over de Camino in tegen te komen. Misschien hoeft hij niet eens meer op pad, want uiteindelijk is dit ook een manier van pelgrimeren: je gedachten laten gaan en komen over iets wat je tegenkomt, in zijn geval, een artikel in de krant. Gedachten kunnen een adres hebben. Naar Santiago kan de apostel Jacobus dat zijn. Is San – iago niet Heilige Jacobus? Kan de plaats metafoor zijn voor de apostel? En kan Santiago dan weer metafoor zijn voor de God met wie de meesten van ons toch nog wel van het begin af zijn opgegroeid? Dan kom je al heel dicht bij bidden.

Wie bidt er niet?

Bidden is praten met God, zeggen we meestal kortweg. Wie doet er nooit een schietgebedje, of wie zegt nooit "Laat het alsjeblieft goed gaan"…. in een gesprek met iemand anders. Maar aan wie richt je dit verzoek? Daarvoor is het wel handig dat je helder hebt wie of wat God voor jou is, of jouw geadresseerde. Je gaat toch niet in het wilde weg bidden of praten tegen iets of iemand? In de hoop dat …. wat? …… Ik wil wel graag weten tegen wie ik het heb. Anders hoef ik ook niet zo'n wens, of die hoop uit te spreken.
Op zijn minst moet je dan toch een beeld van wat of wie God voor jou is, hebben. Nu hoorde ik gisteren bij Kruispunt een domina (zo werd de vrouwelijke predikant genoemd, mooi ouderwets woord….) dat je als mens moeilijk contact met "iets" kunt hebben omdat onze menselijke manier van contact maken spreken is. Zit wat in voor mij.

Ik stel me zo voor dat de tijd om met schoenen aan in zijn luie stoel nog niet om was, want Stevo Akkerman las verder. In het Benedictijns Tijdschrift leest hij: "Wat er voor jou werkelijk, onoverkomelijk en onvoorwaardelijk toe doet", zoals bijvoorbeeld de Bijbel openslaan en je dan realiseren dat jijzelf ook zo'n boek bent, een levensverhaal vol wanhoop, sensualiteit, liefde, vriendschap, wreedheid en verlangen naar leven: bidden." 

Van denken naar bidden

Nog even terug naar de ononderbroken stroom van gedachten die wij allemaal dag in, dag uit in ons hoofd ervaren. Ergens staat in de Bijbel "Bidt zonder ophouden". Henri Nouwen maakt een prachtige verbinding van denken en bidden. Ik citeer Jurjen Beumer die de spiritualiteit van Henri Nouwen onderzocht: "Deze gedachtestroom kan een last maar ook een gave zijn, de wieg waar verdriet en vreugde worden geboren. Daarom is het de bedoeling dat dit onophoudelijk denken, dat de kern van onze menselijkheid vormt, langzaam maar zeker wordt omgevormd tot onophoudelijk bidden. Onophoudelijk bidden is niet zoiets als
een voortdurend denken aan God. Het is is anders. Volgens mij, zegt Henri Nouwen, betekent bidden niet aan God denken in plaats van aan andere zaken, of tijd doorbrengen met God in plaats van met andere wezens. Bidden is eerder denken en leven in Gods aanwezigheid."
Ofwel, in mijn eigen woorden: Bidden is denken met je hart. En doet trouwens ook het gezegde onder pelgrims niet de ronde: Lopen is bidden met je voeten?

Zo mijmerend vlak voordat ikzelf richting Burgos vertrek om 500 kilometer naar Santiago de Compostela te gaan lopen, geeft Stevo Akkerman mij een hele goede hint en sluit ik af met een variatie op zijn slotzin: Ik denk dat dat is wat ik ga doen: bidden van Burgos naar Santiago.

Heb je zin om mee te schrijven met mijn voettocht?
Dan kun je hier mijn 7 drijfveren om te wandelen GRATIS vinden! Schrijf ze!