De weg kwijt?

Ben jij wel eens de weg kwijt? Het overkwam ons op onze voettocht naar Santiago. Mijn E-book bracht uitkomst!

Het stille dorp lag achter ons. Na wat bomen die een laatste schaduw op onze weg wierpen stapten we het land op. Stoffig lag de weg voor ons. De kaart wees rechtdoor aan. De gele pijl zei: Ga rechtsaf. Een oudere heer beende rechtdoor, zo kwiek, dat hij al snel uit onze blik verdween. Zweetdruppels kriebelden langs mijn slapen. Waarheen? vroeg ik aan Leo. Hij kon niet wijs worden uit het routeboekje. Ook de App bracht geen uitsluitsel. 

We naderden een wandelaarster. "Hello", zei ze, "Is this the right way?" "We don't know, but we choose the way in front of us", antwoorde Leo. Ah, een Engelse dame. Alleen op pad. Flink bepakt. Knap hoor, vond ik. We liepen een flink stuk gelijk op. Ik voelde me ongemakkelijk worden. De stilte werd zwaar. Wat raar. Samen liepen Leo en ik zo vaak zonder woorden. Ik voelde een druk op me en een stem in me drong aan: Praat eens wat met die vrouw. Waar komt ze vandaan? Waar is ze gestart? Tot welke plek gaat ze vandaag lopen? Het stemmetje drong steeds meer aan. "Hou op", dacht ik, "Laat me, ik hoef toch niet te praten met een dame die ik nu toevallig tegenkom? De dame liep rustig in haar eigen tempo verder. Ik weerde de stem in mij steeds verder af. Maar dat liet hij niet toe. Hij wilde gehoord worden.

Opeens bedacht ik me: Mijn vijf stappen! Pas ze toe. Ik voelde me inmiddels zo vervelend en zwaar en de hitte drukte nog tien keer zo erg op me. Bah, wie had dit lopen verzonnen? Leo liep ook maar gewoon door. Ho, stop. Eerste stap: Wat is de situatie? Al lopend stond ik stil bij de situatie: Ik liep op de meseta en liep tegelijk op met een Engels sprekende vrouw. Wat was mijn pijnpunt daarin? Hmm, ik onderzocht mijn gevoel. Ik kwam een oude dia op het spoor: Van mijn moeder had ik geleerd om gezellig met anderen te praten. Social talk, heet dat tegenwoordig. En ik hou niet van social talk. Wow, dus toch nog weer een oud stukje zeer. Oke, duidelijk. Best.
Stap twee gaat over mezelf. Wie ben ik, wat kan ik, wat zijn mijn talenten? Ik kan er tegenwoordig toch anders naar kijken, zei ik tegen mezelf. Ondertussen speurde ik naar Leo die al een eind vooruit was. Prima. Zo had ik de tijd om dit uit te pluizen. Nu stap drie: Klagen en zoeken. Gooi het er maar uit. Ik dook al lopend in de slachtofferrol. Hmm, even nodig, maar al gauw had ik er genoeg van. Ik voelde de pijn van vroeger: Laat mij nou gewoon mezelf zijn. Ik was toen niet sterk genoeg om dat te durven zeggen. Ik liep voort. Hoorde de stilte.
Ik viel stil. Laat ik mezelf maar vergeven. Geen idee wat dit zou opleveren. Ik vergeef mezelf dat ik hier zo onzeker over ben. Ik vergeef die dame want die heeft er helemaal niks mee te maken. En ik vergeef mijn moeder die graag wilde dat ik extraverter was. Er was nog een denkbeeldig kampvuurgesprek voor nodig, dus hard werkend in hoofd en gevoel liep ik op het heetst van de dag over de zonovergoten blakende vlakte. Een gesprek met een denkbeeldige gespreksleider en mijn moeder. En ik nam daarin de regie. Wilde ik de relatie vernieuwen? Ja natuurlijk, want ik ben dochter, mijn moeder is mijn moeder. Maar ik zou aangeven wat ik nodig had.

De weg daalde, het liep makkelijker. Aan het einde stond Leo met de waterfles te wachten. "En, hard gewerkt?", vroeg hij…. "Ja", beaamde ik vrolijk, "maar ik heb daarboven aardig lopen boksen". Ik vertelde het hem, hij luisterde en ik prees me gelukkig dat ik mijn verhaal kwijt kon.
"Weer een stuk verder, en goed dat we allemaal even de weg kwijt waren", besloot Leo. Ik keek op en de Engelse dame passeerde, diep in gedachten verzonken. 

In de berm lachten de felrode klaprozen me toe. Wow, daar waren ze en ze bevestigden voor mij de liefde die mij overal vergezelt. En kijk, daar: de kleine witte pispotjes van de akkerwinde. Hihi, onkruid vergaat niet, is sterk en onuitroeibaar. En vooral: mooi! We liepen het dorp in en ik vierde mijn inzicht met een heerlijke Lemonbier. Proost! Op de liefde, op mijn moeder, op mij!

Ben jij wel eens de weg kwijt? Hoe ga jij er mee om? Deel je reactie hieronder of mail mij.