Vandaag de derde blog over uit balans raken door emoties. Dat dat niet alleen kan gebeuren met lastige emoties lees je in dit verhaal, waarin ik je meeneeem naar naar El Acebo in Spanje waar een heerlijke emotie me op mijn grondvesten deed schudden. El Acebo, een dorpje op een berg van 1150 meter hoog waar maar één straat is met wat houten huizen met houten balkons over de hele breedte van de gevels, een smalle straat waar ook de autobussen doorheen denderen alsof het een snelweg is, en waar we halverwege het dorp in een gezellige hostal zaten.
We moesten over de binnenplaats naar het overnachtingsgedeelte waar we op zolder onze 'doble habitacion' hadden. Met uitzicht over de bergen. We waren die dag over een nog hoger gebergte getrokken, langs het Cruz de Ferro, het ijzeren kruis met aan de voet honderden stenen achtergelaten door pelgrims als symbool voor de last die zij niet langer mee wilden dragen. Daar vertel ik je volgende week meer over. Cruz de Ferro staat op 1504 meter hoogte, en de weg stijgt daarna nog eens 30 meter over korte afstand, dus naar 1534 meter. Pittige stuk omhoog en toen dalen. Soms geleidelijk, vaker best steil omlaag. Over losliggende kiezels. Stijgen is pittig, maar dalen niet minder. Wat zou ik de volgende dag stijve kuiten hebben, bedacht ik me. We keken veel in het rond, want de omgeving was schitterend! Volop groene bergtoppen en bergketens. Maar we liepen door, want die groene bergen werden grijs, de zon verdween en eenmaal in El Acebo aangekomen plensde het.
Die avond na het avondeten klaarde het op en maakten we nog even een ommetje. Ik maak altijd veel foto’s maar die keer kwam ik helemaal niet uitgeknipt. Wat was dàt mooi! De ondergaande zon scheen over de natglinsterende daken, schaduwen van wolken vielen over het land. Dit gouden licht. Over dit landschap. Het deed me aan Zuid-Frankrijk denken, de berg, onze berg, waar we ’s zomers regelmatig vakantie houden. Ik kwam ogen te kort. Steeds weer zag ik een mooie lichtval, een silhouet van een bergtop die ik nog niet gezien had. De zon scheen door het kerktorentje heen, de zon scheen op oude stenen, de zon glinsterde op druppels aan de dakgoot. Bij elke bocht was het uitzocht nog mooier dan vijf minuten eerder.
Ik voelde me erin opgenomen. Regelmatig moest ik tegen een muur of een hek leunen om het te kunnen bevatten. “Wat is dìt mooi! O, echt, moet je toch kijken, dit is … geen woorden voor”, riep ik naar Leo, die rustig vooruit kuierde. Hij dacht, die komt wel. Natuurlijk kwam ik. Vanuit het dakraam op onze kamer genoot ik nog een keer van het ongeëvenaarde schouwspel van de ondergaande zon die alles in een gouden gloed zetten.
Het was te groot om te bevatten. Gesloopt van de heftige verrukking door het zien van zo’n mooie wereld, kroop ik onder de deken. Leo sliep al. Ik voorlopig nog niet. Ik had de muziek van Hildegard van Bingen nodig om weer een beetje in evenwicht te komen. Wow, wat een belevenis. Gigantisch op zo’n klein stukje aarde. Ik voelde me dankbaar en opgenomen in een groter geheel. Dit was weer zo'n 'thin place', net als Iona, net als Santiago, en net als onze Franse berg, een plaats waar hemel en aarde elkaar raken.
Heb jij ook wel eens zo'n bijzonder gevoel ervaren? Laat een reactie achter hieronder, hiermee kun je ook andere lezers weer inspireren. En natuurlijk heel erg leuk om te lezen.
Fijn als je dit artikel deelt met anderen, dank!
En heb jij ook een vraag over emoties, blijf er niet mee lopen maar laat het mij weten. Ik help je graag verder.