Op zoek naar je oude dia

FromistaDe laatste drie weken vertelde ik je iets over uit balans raken door emoties. Drie weken geleden ging het over diep zitten op de hoogvlakte waar oud zeer en verdriet naar boven kwam, twee weken geleden schreef ik over mijn aandrang om maar te moeten praten met een Engelse pelgrim toen we de weg zochten, en me schuldig voelen omdat ik dat niet deed, en vorige week nam ik je mee naar El Acebo waar een heerlijke emotie me op mijn grondvesten deed schudden.

Ik heb nog meer momenten beleefd dat mijn emoties zich lieten zien. Telkens oefende ik met:

  • Stilstaan en kijken van een afstandje wat er aan de hand was;
  • Voelen hoe de emotie voelde;
  • De tijd nemen en regelmatig checken hoe het nu voelde;
  • Ondertussen gewoon doorgaan met waar ik mee bezig was;
  • Stil blijven, niet erover praten met anderen;
  • De emotie herkennen van een eerdere situatie;
  • Zo ja, dan in mezelf herleiden welke situatie dat was; welke oude dia stond klaar om afgespeeld te worden?
  • Het is me nog nooit overkomen dat ik de emotie niet herkende. Het heeft altijd te maken met iets wat me nog steeds zeer doet; of iets waar ik altijd opgetogen van raak.

Is dat wel waar?

Nu ik dit schrijf komt er een vraag in me op: Is dat wel waar, Illa?

Kijk, ik kan die vraag afdoen door hem te laten voor wat hij is, ik kan ook een antwoord zoeken. Want dat heb ik niet direct. Maar blijkbaar is er iets in mij dat mij die vraag doet stellen. Ik neem je nu mee in hoe ik mijn weggezakte waarheid boven tafel kan krijgen. Geen idee wat eruit komt.

Is het wel waar dat ik de emotie altijd herken van een oude situatie? Hoe zat het dan die keer dat we in Fromista aankwamen en terwijl we dachten dat we zo tegen ons onderkomen aan zouden lopen, konden we het niet vinden. De tocht was lang en heet geweest. Windstil en snoeiheet. Toen we bij Fromista bij het kanaal en de sluis kwamen werd ik blij want we zagen het stadje aan de overkant liggen. Bij het kruispunt in het centrum moesten we net een stukje rechtdoor. Niets te zien. Het was natuurlijk ook precies tussen de middag, siëstatijd dus bijna uitgestorven. Maar goed, geen straatnaam te vinden, laat staan een huisnummer. We liepen door, terug, een zijstraat in. Niks. Geen hostel, geen hotel, geen herberg, niets. Volgens Leo was het verderop en hij liep de straat verder uit. Dat was mij te gortig. Ik bleef staan in een randje schaduw van een muur en zag dat het dorp een stuk verder ophield. Leo wenkte: Kom! Ik bleef staan. Ik voelde me bokkig worden. Ik verzet geen stap meer. Het moet hier zijn. Hebben ze het binnengehaald of zo? Het is waarschijnlijk die andere straat in. Leo was in geen velden of wegen meer te zien. Als hij maar niet denkt dat ik achter hem aan kom. Het voelde als een betonnen paal in mij. Ik kwam niet meer van mijn plek. Echt niet. Knappe lui die mij nog verder konden krijgen. Uiteindelijk kwam Leo terug, en bij navraag bij het café aan de overkant bleek onze kamer daar pal naast te zijn. Ik slofte onwillig de straat over en plofte op een stoel op het terras. Leo liet me, voelde de bui hangen, en ging bellen naar het telefoonnummer wat er op de bel hing. “Wil je een pilsje?”, vroeg Leo lief…”Ze komt zo”. Dat raakte een goede snaar. Twee Nederlandse fietsers bleken ook daar te moeten zijn. Ze kwamen bij ons zitten. Dat was mijn redding. Ik wilde mijn bokkenpruik niet aan hen tonen, dus langzamerhand ontdooide ik.

Het duurde nog wel een half uur maar eindelijk konden we naar binnen.

Wat gebeurde er?

Wat was er nu eigenlijk gebeurd met mij? Waardoor blokkeerde ik eigenlijk? Hoe voelde dat? Het voelde rot, en bokkig, en ik had echt de hele wereld om me heen wel een grote mond willen geven. Ik had echt met plezier waanzinnig onredelijk willen zijn. Maar waarom dan? Waar kwam het vandaan? Weet je, op dit moment weet ik het niet. Ik weet het gewoon niet. Ik ben toch nooit bokkig? Ben ik ooit onredelijk naar mensen? Echt niet. Val ik wel eens uit? Kan me niet heugen. Wat ik nu kan doen is voelen wat ik toen voelde (bah, me bokkig voelen is niet leuk, ik wordt er op dit moment weer moe van, net als in Spanje)….. en me proberen te herinneren of ik deze bokkigheid al eens eerder heb meegemaakt van mezelf.

Daar is-ie, de oude dia!

AmsterdamTwee dagen heb ik ervoor nodig gehad om een ‘oude dia’ uit mijn onbewuste op te diepen. Bij nader inzien had ik die ter plekke in Fromista ook al voorbij zien vliegen, maar er geen aandacht aan geschonken. Blijkbaar had ik hem weer diep weggestopt. Toen Leo de straat uit liep en daarmee het stadje, zag ik ons in gedachten 35 jaar geleden zoeken in een straat in Amsterdam. We gingen op bezoek bij een vriend van hem die daar een bovenwoning had betrokken. Leo wist de weg. We kwamen in stadsdeel Zuid, we reden straat in, straat uit. “Weet je het adres?”, vroeg ik. Leek me praktisch. “Ja, we zijn er zo…”, straat in, straat uit. “Hoe heet de straat?” “Uhm, ik geloof dat dit hem is…”, straat in straat uit. Gelukkig, we reden op goed geluk de juiste straat in. “Ah, dit is hem”, zei Leo opgelucht. Nu het nummer nog. We reden door de straat, keken naar de nummers op de smalle deuren, die twee aan twee langs kwamen. Links. Rechts. “Welk nummer?”, had ik meerdere keren gevraagd. “Ik dacht …..”, verder kwam er niet. “Het is op de eerste verdieping”. Omhoog kijken. Ik zag ramen, spionnetjes, gordijnen en weer ramen. Mijn humeur zakte naar nul. Toen heb ik me voorgenomen om àltijd mèt adres op pad te gaan. Mij zie je dus nòòit zonder TomTom of kaart ergens heen gaan. Na minstens 20 minuten heen en weer door de straat gebanjerd te hebben, achter Leo aan, want ik kon het niet meer opbrengen mee te zoeken, klonk een juichkreet: “Ja, ik zie hem!”. Zijn vriend had maar eens naar buiten gekeken want het duurde toch wel erg lang dat zijn bezoek kwam.

Anders kijken

Dit was het oude verhaal. Dat veroorzaakte mijn blokkering in Spanje. Het was voorbijgekomen maar ik had het weer weggestopt. Zoals altijd. Toen werd ik woedend op Leo. Nu bleef ik uiterlijk in rust maar van binnen was het chaos. Nu kon ik er anders mee omgaan: 1. In mijn uiterlijke rust blijven 2. Het onprettige gevoel bij mezelf houden en niet over hem uitstrooien 3. Zijn geruststelling (Wil je een pilsje…) accepteren en 4. Leo niet de schuld van mijn innerlijke onrust geven.

Hij kon er ook niets aan doen nu. En de oude dia mag ik nu helemaal van mezelf bekijken. Door erover te schrijven in deze blog zie ik wat er gebeurde toen en nu, en hoe ik er nu anders naar mag kijken. Ik vergeef mezelf dat ik het 35 jaar geleden buiten me legde, ik vergeef mezelf dat ik het in Fromista nog niet helemaal doorhad, en ik voel me gelukkig en vol energie omdat ik er aandacht aan heb geschonken en nù weet dat we allebei toen en nu deden wat we konden. De oude dia uit Amsterdam heeft geen negatieve lading meer. Ik kan er zelfs om lachen. Dàt is de kracht van ànders kijken.

Hoe ga jij om met je emoties? Laat hieronder je reactie achter. 
Wil je ook de kracht van ànders kijken ervaren? Pak dan het E-book "De vijf stappen om ànders naar je leven te kijken" er bij. Heb je het nog niet? Vraag het hier dan snel aan!