Afgelopen maandag schreef Stevo Akkerman een column in Trouw over bidden. Het trok mijn aandacht omdat ik de plaatsnaam Santiago voorbij zag flitsen.
Stevo blijkt ook deze zomer naar Santiago te gaan lopen en was op zoek naar geschikte wandelschoenen. Mooi hoe hij beschrijft hoe het wennen aan zijn nieuwe schoenen ook al een weg op zichzelf is.
Ik zat op een terrasje in Gent met een pas gekocht boek over barmhartigheid. Op straat pakte een man een instrument uit, een melodica, zo'n blaasinstrument met toetsen…. "Daar is de Jostiband", zei Leo. "Straks komt hij met zijn doosje langs, hoor", zei ik. En ja hoor. We gaven hem wat. 50 cent maar. "Als hij daarvan moet leven", zei ik en ik voelde me schuldig.
Vorige week gingen we weer eens. Naar de Kliederkerk, mijn dochters met hun kinderen tussen 0 en 5, en ik. Het ging over Noach. Joël kende het liedje "Ken je dit verhaal?", wat we zongen met Youtube. Na het korte verhaal mochten de kinderen knutselen. Een dierenkop tekenen en uitknippen, een regenboog krassen, een boot van ijsstokjes plakken, er was genoeg te doen. Een uurtje was te kort. We verzamelden weer in de zaal. Voordat iedereen weer op zijn plek zat zagen onze kinderen hun kans schoon.
Afgelopen week was ik in Frankrijk, aan de voet van de "colline éternelle", de eeuwige heuvel Vézelay. Zoals elk jaar vertoef ik tijdens de voorjaarsvakantie in een oer-Frans huis met dikke muren en donkere kelders. Het eerste wat ik bij aankomst doe is de luiken opendoen en het daglicht naar binnen laten stromen. Mijn echtgenoot Leo (de schat) draagt de tassen en koffers de trap op naar de voordeur en ik verspreid de inhoud razendsnel over de verschillende kamers. Binnen no time zijn we gesetteld en voelen we ons thuis. Dit jaar alweer voor de 10e keer. Nu is het hoogtijd om de rivier te begroeten. De Cure loopt achter het huis langs en naast het huis stroomt er een flinke beek door de watermolen heen die uitmondt in de rivier. "Bonjour La Cure", "bonjour la pierre", zeg ik. Het water stroomt vrolijk voorbij, zoals altijd druk in beweging. De grote steen ligt er nog. Natuurlijk ligt hij er nog. Wie zou ooit zo'n enorme kolos weg kunnen halen.
Ik liep onlangs langs een speelgoedwinkel. Daar zag ik ze, poppenkastpoppen. Geen handpoppen, zoals je die tegenwoordig ziet voor de poppenkast. Maar echte marionetten die bewegen doordat je aan de touwtjes trekt die aan hun armen, benen en soms ook andere lichaamsdelen vastzitten. Ik bleef staan en dacht ‘zou ik even binnen lopen?’
Het nieuwe jaar is van start gegaan. Hoe was jouw jaarwisseling? En de eerste dagen van 2017? Mijn nieuwe jaar wordt een bijzonder jaar! Ik mag dit jaar ….. op sabbatical! Drie maanden ertussen uit! In de volgende nieuwsbrief vertel ik hier meer over. Het betekent voor dit jaar wel voor de maanden dat ik thuis ben en gewoon werk extra veel bezigheden heb en taken moet uitvoeren. Laat ik nou net een nieuwe agenda hebben en begeleiding daarbij!
December loopt op zijn eind. En daarmee het jaar 2016. Bij ons is het gewoonte geworden om op Oudejaarsavond een uurtje met elkaar terug te kijken op het voorbije jaar en vooruit te zien naar naar het nieuwe jaar. Met man, dochter en schoonzoon. En dit jaar ook met mijn schoonzusje erbij. Wat we doen is heel kort
December is begonnen. De laatste maand van het jaar en voor de meeste mensen een drukke maand. Eerst Sinterklaas met de voorbereidingen voor het feest al of niet met kinderen en kleinkinderen. Na de Sint komen de kerstspullen van zolder of we zijn erop uit geweest om wat nieuwe spulletjes aan te schaffen. We moeten toch een beetje bij de tijd blijven…? We versieren het huis, pas op dat je niet de laatste bent. En dan de Kerstdagen zelf. Hoe vieren we het dit jaar? Traditioneel met kerstdiner, familie, ouders, kinderen, vrienden? Of gaan we met vakantie om de jaarlijkse sleur en misschien wel eenzaamheid te vermijden. Wat je ook kiest, het brengt veel werk mee. Vertel mij wat.
Bronnie Ware is een Australische vrouw die al jaren werkzaam is als stervensbegeleider van terminale patiënten. Over haar ervaringen tijdens dit zware werk heeft ze in 2012 een boek geschreven, waarin ze tot een top vijf levenslessen van stervenden komt.
Ooit voelde ik me
niet welkom.
niet begrepen.
niet aanwezig.
Niet welkom, toen ik niets wist te zeggen op een verjaardag. Niet begrepen, toen ik geen aansluiting kon vinden bij collega's. Niet aanwezig, toen ik net deed of ik niets hoorde of zag wat me niet aanstond.
Herken je dat?
Allemaal situaties, waarin ik me eigenlijk een vreemdeling voelde.