Categorie: Blog

Zacht streelt het windje mijn gezicht, zomaar uit het niets, onverwacht.
Ik kàn zeggen: het betekent niets. Misschien ook niet, het is wat het is: verplaatsing van lucht.
Daar kàn ik voor kiezen. Maar dan gebeurt er niets. En ik vergeet.

Ik kan òòk kiezen voor betekenisgeving. De betekenis die ik er zelf aan geef.
Ik schreef zo juist ‘om zicht op jezelf te krijgen’ toen het zuchtje wind mijn wang beroerde, alsof het wilde bevestigen: ‘Ja, Illa, zo heb je het
goed begrepen.
Dààr kan ik ook voor kiezen.

En daar kies ik voor.
Want ik geloof, dat ik onderdeel ben van deze wereld vol energie en dat de Levenbrengende Energie, voor mij God, mij goed gezind is en mij wil laten stralen, zoals ik ooit bedoeld ben in de Blauwdruk van mijn Ziel.

Ja, ik kies voor betekenis van de streling langs mijn gezicht en ik voel me blij worden, geraakt in mijn hart.
Een warme gloed verspreidt zich door me heen, van hart naar handen en voeten, naar hoofd en nieren. Het wil naar buiten. Het voelt licht. Ik kan de wereld aan. Ik eet en drink. Het wijntje zegt ‘Ik ben je overvloed’. Het brood ‘Ik geef je energie’.
Meer dan genoeg.
Overvloed.

Hoe werkt dit voor jou?
Geef jij wel eens betekenis aan gebeurtenissen waardoor je merkt dat je gevoel of stemming verandert?
Deel hieronder jouw reactie. 

Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Wat doet deze zin met jou? Vind je het een dooddoener? Of inspireert hij je om inderdaad open te gaan staan voor nieuwe kansen? Je kunt er op verschillende manieren naar kijken. Als je denkt: ja hoor, wat een cliché, de wereld blijft draaien zoals hij draait en ik zal mijn weg erin moeten vinden, dan zal je leven doorgaan zoals het al ging. Als je denkt: hè fijn, nieuwe kansen, die zou ik wel willen hebben. Dan kijk je er al heel anders tegenaan en zul je merken dat er kansen gaan komen. Je moet ze dan wel zien, en dat kun je leren. Ik durf zelfs te stellen dat je door je open houding kansen kunt aantrekken.

Drie manieren om ànders te kijken zodat je de kansen in je leven gaat zien

Tegenwoordig zeggen we vaak: alles is energie. Kijk maar simpel in de natuur: licht is energie; elektriciteit is energie; geluid is energie; water is energie. Wat is het gemeenschappelijke kenmerk? Beweging. Beweging zorgt voor energie. Zo werkt de natuur, zo werkt het leven. Willen we vooruitkomen, veranderen, groeien – allemaal woorden waarmee we hetzelfde bedoelen – dan zullen we in beweging moeten komen. En om het dichtbij jezelf te houden kun je daar je zintuigen voor gebruiken.

Ik kijk, ik zie, ik denk, ik voel, ik doe

Kijken is mijn uitgangspunt. Ik kijk naar de wereld. Ik zie dingen. Ik vind er wat van. Ik vorm mijn mening. Ik voel erbij. Positief of negatief of iets ertussen in. En dan doe ik.
Kort gezegd: Ik kijk, ik zie, ik denk, ik voel, ik doe.
Om mee te gaan in de stroom van het leven kunnen we gewoon niet blijven zitten waar we zitten. De vraag is: wat wil jij? Ben jij tevreden met hoe het nu gaat, met jouw leven, jouw werk, hoe jij in de wereld staat? Prima, dan is dat helemaal in orde voor jou. Merk je bij jezelf dat je je ergert aan mensen of dingen die gebeuren, vind je het leven oneerlijk, of voel je je niet bij machte om invloed op je eigen leven te hebben?

Dan nodig ik je uit om deze drie manieren om ànders naar je leven te kijken. Zo kun je je leven, op het punt waar je vastzit, weer vlot te trekken.

Drie manieren om ànders te kijken zodat je de kansen in je leven gaat zien!

Manier 1: Denk het om

Omdenken, ook al zo’n modeterm, maar het werkt wel! Stel je moet de deur uit en het regent pijpenstelen. Wat is je eerste reactie? Voor je het weet denk je: bah, ik wil niet nat worden. Dat heb ik weer.
Stap 1: Zet je gedachten even stil, kijk naar wat je doet en word je bewust: o, ik oordeel. Regen is vervelend. (je hebt je mening al gevormd);
Stap 2: Haal je oordeel eraf: Is regen ècht vervelend? Nee, elders in de wereld snakken mensen ernaar. Ik vind het vervelend.
Ik zie regen. Het regent. Punt. Niemand kan er wat aan doen dat het nu regent. Punt. Het is wat het is. Punt.
Stap 3: Maak van het ‘probleem’ een uitdaging: Hoe kom ik droog door de regen? Paraplu of regenjas, toch maar met de auto in plaats van met de fiets.
Of geef het een bedoeling: wat is de bedoeling van die regen op dit moment? Is het de bedoeling dat ik nu iets moet verzinnen om er droog door te komen of kan ik later de deur uit?;
Zie in elk nadeel een voordeel (Elk nadeel heb se voordeel, Johan Cruijff): de plantjes groeien er goed van.

Manier 2: Neem de tijd

Er kunnen situaties zijn waarin je gewend bent direct iets te zeggen of te doen. Later merk je dat je reactie vanuit je emotie kwam en dat je jezelf loopt te rechtvaardigen dat je toch zeker in je recht stond om zo te reageren. Had die ander maar niet ….. Meestal is een reactie uit emotie een zelfverdedigingsactie die maar eenmalig werkt. En daarna kun je er last van hebben omdat je weet dat dit de volgende keer ook weer kan gebeuren, waar je eigenlijk helemaal geen zin in hebt.
Wat zou er gebeuren, als je eens even de tijd neemt. Het bekende “tel tot tien”, maar kom daar maar eens om op dat moment, en je gaat toch zeker niet hardop 1, 2, 3 … staan tellen?
Ik zeg: je kunt leren om de tijd te nemen.
Stap 1: Laat even een stilte vallen; ga bij jezelf te rade: wat gebeurt hier, wat doet het met mij?, wat maakt dat ik nu zo boos (of een andere emotie) word;
Stap 2: Neem de tijd voor die emotie zonder er direct wat mee te doen. Want dat is wat er gebeurt: we willen een stap overslaan in het rijtje Ik kijk, ik zie, ik denk, ik voel, ik doe.
Zonder je emotie aandacht te geven ga je van denken naar doen. Misschien wel van kijken naar doen. 
Stap 3: Door de tijd te nemen voor elke stap doe je misschien uiteindelijk wel niets in de situatie. Als je emotie gezakt is, vind je het wellicht niet eens meer nodig om wat te doen. En als je dat nog wel vindt, dan kun je als eerste reactie iets zeggen wat de situatie met je deed: “Ik werd net zo boos. Ik voelde me helemaal trillen”.
Als er iemand bij betrokken is kun je dat heel goed inzetten. Dan krijg je een ander gesprek dan vanuit je emotie (hee, waarom doe JIJ dit, schei daarmee uit!) maar: “ik merkte dat ik net zo boos werd toen ik zag dat jij dat deed. Het bracht me helemaal van mijn stuk.” Dan krijg je een heel ander gesprek, waarin je op gevoelsniveau met jezelf of een ander spreekt. Dat is best eng, en voelt enorm kwetsbaar in het begin. Het kost meer tijd, maar geeft veel meer voldoening. Door het regelmatig te doen op deze manier kom je vooruit in je groei.

Manier 3: Kom in beweging

Letterlijk in beweging komen is een beproefde manier als je vastzit met je gedachten. Door het fysiek bewegen komt je geest ook in beweging. Door een andere omgeving, een ander uitzicht komen er processen in je hersenen op gang waardoor je sneller tot nieuwe inzichten komt. Lopen activeert en combineert je beide hersenhelften: de linker voor je denken en analyseren, de rechter voor je creativiteit en je motoriek.
Stap 1: Ga een stuk lopen, al is het maar een blokje om.
Stap 2: Kijk om je heen (ik zie een boom, ik zie een afgebroken tak, hé, ik voel de wind)
Stap 3: Laat je omgeving bij je binnenkomen. Zie hoe een tak is afgebroken – waarin ben jij gekortwiekt?, Voel de wind zacht langs je wang strijken – wanneer was jij voor het laatst zacht voor jezelf. De wereld om je heen laat je je binnenwereld zien.

Wandelen helpt je om letterlijk en figuurlijk de gebaande paden te verlaten en iets nieuws te ontdekken. Je stapt in de stroom van het leven.

Er zijn nog veel meer manieren om ànders te kijken. Misschien gebruik jij ze ook wel. Of heb je je eigen manier? Wil je die hieronder met mij delen? Dat zou ik geweldig vinden. Dank je wel alvast!

Lieve groet,

Illa

PS. Weet je wat ook een leuke manier is om ànders naar jezelf en de wereld te kijken? Het maken van een collage. Hier lees je er meer over.

Heb jij ZIN in of geef jij ZIN aan december? 

Morgen 3 december begint Advent. Dinsdag 5 december vieren we Sinterklaas. Daarna maken pepernoten en speculaas plaats voor kerstkrans en kerststol. Op 24 december is het kerstavond met de kerstnachtdienst waar je al of niet naartoe gaat. 25 en 26 december vieren we ieder op onze eigen manier Kerstfeest: het feest van de vrede, die niet anders in de wereld kon komen dan door de geboorte van een kwetsbaar kind.

Ik heb het aan den lijve ondervonden hoe waar dat dit is en hoe het leven werkt. Op 14 december 2011 werd òns kerstkind geboren, en hij bracht de vrede in ons gezin na een turbulente periode van 6 jaar. Een kind verzacht je hart, het kind komt in deze harde wereld, wie weet waarvandaan, wie weet waarnaartoe? Ieder kind draagt een belofte in zich, die hij/zij zelf al levende weg in deze wereld gaat ontdekken. Wie zijn wij als (groot)ouders om deze belofte al vooraf op het voorhoofd van het kind te plakken? Weet jij zelf wat voor belofte jij in je meedraagt? We hebben een leven lang de tijd om die belofte te ontdekken.

Prima als jij ZIN in de decembermaand hebt. Gezelligheid, cadeautjes, lichtjes, lief zijn voor elkaar, heerlijk is dat. Het duurt helaas maar een maand. In januari staan we weer met beide voeten op de grond en roepen de koude winter en de donkere dagen weer.
Met ZIN geven aan december kun je langer genieten van je ervaringen in de gezelligste maand van het jaar, omdat het dan een van de stapstenen in je spirituele ontwikkeling is. Je hebt je een maand verdiept in jouw eigen belofte voor deze wereld. Je bent er weer iets verder in gekomen. Hoe dieper je in jezelf kijkt, hoe meer het een deel van jezelf wordt. 

Met de AdventSchrijfKalender “Kwetsbaar als een kind” geef jij ZIN aan december. Je kunt nog instappen. 

Warme groet,

Illa

Freek de Jonge schreef een kerstboodschap voor dagblad Trouw. Het stond op de voorpagina. Blijf Het Verhaal vertellen, heet het. Hij beschrijft hoe het zo gekomen is dat we – ik lees dan: de meeste mensen – Het Verhaal redelijkerwijs niet meer kunnen geloven. Er komt machteloosheid bij, je doet het toch nooit goed. De woorden zijn versleten, zo zakt de moed. Mooi dat hij zegt, dat de moed zakt in plaats van ‘we laten de moet zakken’. Nu klinkt het wat zachter alsof we er zelf eigenlijk niets aan kunnen doen. Geen behoefte meer aan vragen waarop we toch geen antwoord weten, zegt hij en helemaal niet aan een preek. Maar ja, wat ìs er dan nog? Een wereld zonder geloof in het goede? Wat moet er van ons leven worden? Hij betrekt het steeds meer op onszelf. Wat moet er van ons leven worden als de geest ontbreekt?

Dat is nogal wat. Willen we dat wel? Een niet-begeesterd leven? Veel mensen hebben het tegenwoordig over: alles is energie,
je moet de geest hebben, het enthousiasme, de passie om iets wezenlijks te doen in de wereld. Maar ja, hoe kunnen we een geest hebben die we eerst weggeschoven hebben, die ouderwets is, nietszeggend misschien. Mensen zijn in onze snelle maatschappij moe omdat hen hen aan energie ontbreekt. En, zegt Freek, energie, daar zorgt de geest voor. Hij verloochent zijn roots als domineeszoon niet. Hij kijkt vast anders, vrijer naar Het Verhaal als zijn vader, de dominee.

Als Changemaker doe ik daarom mijn oproep aan jou als je het lastig vindt om Het Verhaal van Kerst op waarde te schatten: Kijk er eens ànders naar! Ben jij moe en zonder geestdrift? Zal het jouw tijd wel duren? Lees het gedicht van Freek eens. Blijf Het Verhaal vertellen. De wereld kan niet zonder. Freek gaat verder: Ieder pasgeboren kind is bewijs van het wonder dat het leven steeds opnieuw begint. Ieder kind kan de redder van de wereld zijn. Voilà. Wat 2000 jaar geleden mogelijk was, dat er een kind geboren werd, waarom zou dat nu niet meer kunnen? Er worden dagelijks kinderen geboren. In ieder kind schuilt een nieuwe wereld. Blijf Het Verhaal vertellen. In ieder kind woont de geest. Aan ons de opdracht om elk kind, ook dat kind dat nog steeds binnen in jouzelf huist te koesteren en te laten groeien zoals het bedoeld is: het gezicht van God in deze wereld. Kwetsbaar en kostbaar. Of wij mensen dat nu snappen of niet, ergens diep weet je ook, hoop je misschien wel dat er iets van waar mag zijn. Daarom blijf ik Het Verhaal vertellen. Het verhaal van liefde, die zachtste kracht die ook de sterkste kracht is. Jij ook?

Ik wens jou en je dierbaren een warme kerst toe. Geniet ervan en mocht er een kind bij je aankloppen, kijk het in de ogen en zeg: Ik hou van jou.

Lieve groet,

Illa

Ik hou van schrijven.
Ik vind het leuk om mensen te vertellen waar ik mee bezig ben.
Ik vind het leuk als mensen mijn schrijfsels lezen.
Ik wilde elke week een blog schrijven.
En elke week die blog versturen.
Naar de mensen op mijn mailinglijst.
Naar jullie dus.
Naar jou, om precies te zijn.
De laatste was van 4 oktober.
En nu is het 7 november.
Trala, waar is die maand oktober gebleven?

Lees meer

De laatste drie weken vertelde ik je iets over uit balans raken door emoties. Drie weken geleden ging het over diep zitten op de hoogvlakte waar oud zeer en verdriet naar boven kwam, twee weken geleden schreef ik over mijn aandrang om maar te moeten praten met een Engelse pelgrim toen we de weg zochten, en me schuldig voelen omdat ik dat niet deed, en vorige week nam ik je mee naar El Acebo waar een heerlijke emotie me op mijn grondvesten deed schudden.

Ik heb nog meer momenten beleefd dat mijn emoties zich lieten zien. Telkens oefende ik met:

• Stilstaan en kijken van een afstandje wat er aan de hand was;
• Voelen hoe de emotie voelde;
• De tijd nemen en regelmatig checken hoe het nu voelde;
• Ondertussen gewoon doorgaan met waar ik mee bezig was;
• Stil blijven, niet erover praten met anderen;
• De emotie herkennen van een eerdere situatie;
• Zo ja, dan in mezelf herleiden welke situatie dat was; welke oude dia stond klaar om afgespeeld te worden?
• Het is me nog nooit overkomen dat ik de emotie niet herkende. Het heeft altijd te maken met iets wat me nog steeds zeer doet; of iets waar ik altijd opgetogen van raak.

Is dat wel waar?

Nu ik dit schrijf komt er een vraag in me op: Is dat wel waar, Illa?

Lees meer

Vandaag de derde blog over uit balans raken door emoties. Dat dat niet alleen kan gebeuren met lastige emoties lees je in dit verhaal, waarin ik je meeneeem naar naar El Acebo in Spanje waar een heerlijke emotie me op mijn grondvesten deed schudden. El Acebo, een dorpje op een berg van 1150 meter hoog waar maar één straat is met wat houten huizen met houten balkons over de hele breedte van de gevels, een smalle straat waar ook de autobussen doorheen denderen alsof het een snelweg is, en waar we halverwege het dorp in een gezellige hostal zaten.

We moesten over de binnenplaats naar het overnachtingsgedeelte waar we op zolder onze 'doble habitacion' hadden. Met uitzicht over de bergen. We waren die dag over een nog hoger gebergte getrokken, langs het Cruz de Ferro, het ijzeren kruis met aan de voet honderden stenen achtergelaten door pelgrims als symbool voor de last die zij niet langer mee wilden dragen. Daar vertel ik je volgende week meer over. Cruz de Ferro staat op 1504 meter hoogte, en de weg stijgt daarna nog eens 30 meter over korte afstand, dus naar 1534 meter. Pittige stuk omhoog en toen dalen. Soms geleidelijk, vaker best steil omlaag. Over losliggende kiezels. Stijgen is pittig, maar dalen niet minder. Wat zou ik de volgende dag stijve kuiten hebben, bedacht ik me. We keken veel in het rond, want de omgeving was schitterend! Volop groene bergtoppen en bergketens. Maar we liepen door, want die groene bergen werden grijs, de zon verdween en eenmaal in El Acebo aangekomen plensde het.

Die avond na het avondeten klaarde het op en maakten we nog even een ommetje. Ik maak altijd veel foto’s maar die keer kwam ik helemaal niet uitgeknipt. Wat was dàt mooi! De ondergaande zon scheen over de natglinsterende daken, schaduwen van wolken vielen over het land. Dit gouden licht. Over dit landschap. Het deed me aan Zuid-Frankrijk denken, de berg, onze berg, waar we ’s zomers regelmatig vakantie houden. Ik kwam ogen te kort. Steeds weer zag ik een mooie lichtval, een silhouet van een bergtop die ik nog niet gezien had. De zon scheen door het kerktorentje heen, de zon scheen op oude stenen, de zon glinsterde op druppels aan de dakgoot. Bij elke bocht was het uitzocht nog mooier dan vijf minuten eerder.

 

Ik voelde me erin opgenomen. Regelmatig moest ik tegen een muur of een hek leunen om het te kunnen bevatten. “Wat is dìt mooi! O, echt, moet je toch kijken, dit is … geen woorden voor”, riep ik naar Leo, die rustig vooruit kuierde. Hij dacht, die komt wel. Natuurlijk kwam ik. Vanuit het dakraam op onze kamer genoot ik nog een keer van het ongeëvenaarde schouwspel van de ondergaande zon die alles in een gouden gloed zetten.

Het was te groot om te bevatten. Gesloopt van de heftige verrukking door het zien van zo’n mooie wereld, kroop ik onder de deken. Leo sliep al. Ik voorlopig nog niet. Ik had de muziek van Hildegard van Bingen nodig om weer een beetje in evenwicht te komen. Wow, wat een belevenis. Gigantisch op zo’n klein stukje aarde. Ik voelde me dankbaar en opgenomen in een groter geheel. Dit was weer zo'n 'thin place', net als Iona, net als Santiago, en net als onze Franse berg, een plaats waar hemel en aarde elkaar raken. 

Heb jij ook wel eens zo'n bijzonder gevoel ervaren? Laat een reactie achter hieronder, hiermee kun je ook andere lezers weer inspireren. En natuurlijk heel erg leuk om te lezen. 
Fijn als je dit artikel deelt met anderen, dank!
En heb jij ook een vraag over emoties, blijf er niet mee lopen maar laat het mij weten. Ik help je graag verder.

Ben jij wel eens de weg kwijt? Het overkwam ons op onze voettocht naar Santiago. Mijn E-book bracht uitkomst!

Het stille dorp lag achter ons. Na wat bomen die een laatste schaduw op onze weg wierpen stapten we het land op. Stoffig lag de weg voor ons. De kaart wees rechtdoor aan. De gele pijl zei: Ga rechtsaf. Een oudere heer beende rechtdoor, zo kwiek, dat hij al snel uit onze blik verdween. Zweetdruppels kriebelden langs mijn slapen. Waarheen? vroeg ik aan Leo. Hij kon niet wijs worden uit het routeboekje. Ook de App bracht geen uitsluitsel. 

We naderden een wandelaarster. "Hello", zei ze, "Is this the right way?" "We don't know, but we choose the way in front of us", antwoorde Leo. Ah, een Engelse dame. Alleen op pad. Flink bepakt. Knap hoor, vond ik. We liepen een flink stuk gelijk op. Ik voelde me ongemakkelijk worden. De stilte werd zwaar. Wat raar. Samen liepen Leo en ik zo vaak zonder woorden. Ik voelde een druk op me en een stem in me drong aan: Praat eens wat met die vrouw. Waar komt ze vandaan? Waar is ze gestart? Tot welke plek gaat ze vandaag lopen? Het stemmetje drong steeds meer aan. "Hou op", dacht ik, "Laat me, ik hoef toch niet te praten met een dame die ik nu toevallig tegenkom? De dame liep rustig in haar eigen tempo verder. Ik weerde de stem in mij steeds verder af. Maar dat liet hij niet toe. Hij wilde gehoord worden.

Opeens bedacht ik me: Mijn vijf stappen! Pas ze toe. Ik voelde me inmiddels zo vervelend en zwaar en de hitte drukte nog tien keer zo erg op me. Bah, wie had dit lopen verzonnen? Leo liep ook maar gewoon door. Ho, stop. Eerste stap: Wat is de situatie? Al lopend stond ik stil bij de situatie: Ik liep op de meseta en liep tegelijk op met een Engels sprekende vrouw. Wat was mijn pijnpunt daarin? Hmm, ik onderzocht mijn gevoel. Ik kwam een oude dia op het spoor: Van mijn moeder had ik geleerd om gezellig met anderen te praten. Social talk, heet dat tegenwoordig. En ik hou niet van social talk. Wow, dus toch nog weer een oud stukje zeer. Oke, duidelijk. Best.
Stap twee gaat over mezelf. Wie ben ik, wat kan ik, wat zijn mijn talenten? Ik kan er tegenwoordig toch anders naar kijken, zei ik tegen mezelf. Ondertussen speurde ik naar Leo die al een eind vooruit was. Prima. Zo had ik de tijd om dit uit te pluizen. Nu stap drie: Klagen en zoeken. Gooi het er maar uit. Ik dook al lopend in de slachtofferrol. Hmm, even nodig, maar al gauw had ik er genoeg van. Ik voelde de pijn van vroeger: Laat mij nou gewoon mezelf zijn. Ik was toen niet sterk genoeg om dat te durven zeggen. Ik liep voort. Hoorde de stilte.
Ik viel stil. Laat ik mezelf maar vergeven. Geen idee wat dit zou opleveren. Ik vergeef mezelf dat ik hier zo onzeker over ben. Ik vergeef die dame want die heeft er helemaal niks mee te maken. En ik vergeef mijn moeder die graag wilde dat ik extraverter was. Er was nog een denkbeeldig kampvuurgesprek voor nodig, dus hard werkend in hoofd en gevoel liep ik op het heetst van de dag over de zonovergoten blakende vlakte. Een gesprek met een denkbeeldige gespreksleider en mijn moeder. En ik nam daarin de regie. Wilde ik de relatie vernieuwen? Ja natuurlijk, want ik ben dochter, mijn moeder is mijn moeder. Maar ik zou aangeven wat ik nodig had.

De weg daalde, het liep makkelijker. Aan het einde stond Leo met de waterfles te wachten. "En, hard gewerkt?", vroeg hij…. "Ja", beaamde ik vrolijk, "maar ik heb daarboven aardig lopen boksen". Ik vertelde het hem, hij luisterde en ik prees me gelukkig dat ik mijn verhaal kwijt kon.
"Weer een stuk verder, en goed dat we allemaal even de weg kwijt waren", besloot Leo. Ik keek op en de Engelse dame passeerde, diep in gedachten verzonken. 

In de berm lachten de felrode klaprozen me toe. Wow, daar waren ze en ze bevestigden voor mij de liefde die mij overal vergezelt. En kijk, daar: de kleine witte pispotjes van de akkerwinde. Hihi, onkruid vergaat niet, is sterk en onuitroeibaar. En vooral: mooi! We liepen het dorp in en ik vierde mijn inzicht met een heerlijke Lemonbier. Proost! Op de liefde, op mijn moeder, op mij!

Ben jij wel eens de weg kwijt? Hoe ga jij er mee om? Deel je reactie hieronder of mail mij.
 

Zoals ik in mijn vorige blog beloofde neem ik je de komende weken graag mee op wat ik beleefde onderweg naar Santiago. Vandaag de steile helling die me uit balans bracht.

Leo had me al gewaarschuwd: de Meseta (de hoogvlakte) komt opeens. Het is niet een geleidelijk pad omhoog maar een pad dat over 1000 meter lengte 12% stijgt. Als je dat nog nooit voor je gezien hebt, kun je je er geen beeld van vormen. Ik niet tenminste. Vrolijk ging ik op weg. Met de zon op mijn hoed, backpack op mijn rug en stokken in mijn handen liep ik goedgemutst langs de vlakke akkers. Ik speurde naar klaprozen en de haagwinde, die we vroeger pispotjes noemden. Bij een beekje pauzeerden we een moment en dronken in de schaduw van een eikenbosje wat water. Ik merkte dat de weg ging klimmen. Je weet het zeker als je achterom kijkt. Hoe verder we kwamen, hoe moeizamer het ging. Ik zag de weg voor me omhoog slingeren. Weinig schaduw, geen begroeiing meer. Af en toe werden we door snelle lopers ingehaald. Mijn tempo zakte aanzienlijk, mijn versnelling ging naar nul. Stap voor stap omhoog. Daar stoof een hardloper voorbij. Hoe deed hij dat? Af en toe stond ik stil. De zon brandde. Het zweet droop in straaltjes van mijn gezicht. "Nog even", moedigde Leo me aan, "we zijn er bijna".

Lees meer

Het is september. De oogst is begonnen. Vanaf dit weekend halen de wijnboeren ten zuiden van Reims in Frankrijk hun druivenoogst van het land.

Vijf jaar geleden haalde Solveig, de Deense vrouw van een van de wijnboeren, Leo, mijn man, van de straat toen hij langs de weg strompelde met een scheurtje in zijn scheenbeen. Zijn Camino leek toen voorbij, maar rust, overgave en aandacht zorgden ervoor dat hij vijf dagen later toch weer op pad kon. Dat was toen. Sindsdien stond voor hem één ding vast: ik ga een keer de druivenoogst bekijken. Het stond om het modern te zeggen 'op zijn bucketlist'. En dat gaat komende week gebeuren. Drie dagen gaat hij naar Frankrijk om mee te helpen oogsten, want alleen kijken is er niet bij: handen uit de mouwen graag! Mijn caminotocht heeft ook een overvloedige oogst opgeleverd.

Lees meer