Hoe gaat het met jou zo na de zomervakantie? Ben je weer lekker aan de slag? Ik ben alweer een paar weken 'in de running'. Ik hoor van mensen om me heen dat ze er soms best moeite mee hebben om weer 'verplicht' in het dagelijke ritme van gezin, werk, reistijd en 's avonds uitgeblust op de bank te zitten. Gisteren las ik een van de vele lijstjes die op dit moment verschijnen om het vakantiegevoel vast te houden. Eén tip komt telkens terug.
Categorie: Blog
Vier vragen die je leven veranderen
Juli vakantiemaand. Is dat bij jou ook het geval? Of ga jij in augustus weg? Ik geniet vier heerlijke weken in een klein dorpje in de Cevennen in Zuid-Frankrijk van rust, natuur, mooi en slecht weer, gezellige markten en heerlijke wijn. En net als thuis doe ik ook hier iets aan mijn persoonlijke ontwikkeling.
Twee weken geleden kreeg ik een geweldige mail van David & Arjan van 365dagensuccesvol.nl. Zij hadden begin juli een interview met een van 's werelds bekendste mensen op het gebied van persoonlijke groei. Met niemand minder dan Byron Katie van The Work. Wel eens van gehoord?
Ik vind het fantastisch dat ze hun held hebben ontmoet. En laat nu net Byron Katie ook één van mijn helden zijn! Daarom heb ik hun direct gevraagd of ik hun mail direct mocht doorsturen via mijn nieuwsbrief aan mijn nieuwsbrieflezers. En wat denk je? JAAA!, dat vinden ze een gaaf idee.
Kritiekje is mee
Helmgras beweegt zachtjes in het briesje dat schuin achter de duinen vandaan komt. Een vlieg landt op mijn hand. Een tractor van de gemeente scheurt over het strand en voor me rollen de golven onophoudelijk het strand op. Wat mooi, die witte schuimkoppen. Ondanks het rustige weer leeft de branding zich ijverig uit. Het geluid van de zee doet me goed. Het veegt me schoon van binnen.
Ik zoek een comfortabeler plek op mijn sjaal, niet bepaald een zachte zitplaats op het zand. Mijn linkerbeen prikt. Het deert me niet. Op het strand moet het een beetje spartaans zijn.
Vrij in mei!
Wat een mooie dagen beleven we op dit moment. Dit Hemelvaartsweekend aan het begin van mei is zonovergoten na een nog best wel koude aprilmaand. Afgelopen vrijdag was ik aan zee. Wandelen met mijn voeten door het frisse water en daarna een pilsje op het terras. Samen met mijn oude schoolvriend genoot ik al bijkletsend van de zon, het windje, de ruimte en het uitbreken uit ons dagelijkse leven van werken, gezin, verkeer en letten op de tijd. Het scheen ons toe dat het warme zonnetje stil stond aan de hemel. “Het lijkt wel of de zon blijft staan”, zei mijn vriend, “daarstraks stond hij toch ook precies daar?” Inderdaad, we hadden het gevoel dat de paar uur die we aan het strand vertoefden, geen grenzen kenden. We voelden ons vrij.
Het onderste uit de kan
Onlangs zette een van mijn dochters deze quote op Facebook: “Laat los wat voorbij is. Wees dankbaar voor wat overblijft en kijk vooruit naar wat er gaat komen.” (voorpositiviteit.nl). Ik vind het een mooie en voor mij is hij waar. Toen ik in de puree zat, hield ik me vast aan dit soort uitspraken. Elke dag opnieuw. En dat gun ik natuurlijk iedereen. Maar dat het toch nog niet zo makkelijk is voor anderen blijkt uit de reacties. Mijn dochter voegde eraan toe: ‘Ja hoor, ploep, doe je zo maar ff’.
“Wat ben jij goed bezig, zeg!”
Krijg jij dat wel eens te horen van je man, je vriend, je vrouw of je collega? Zeg jij dit wel eens tegen iemand? En wat doe je als je dit compliment krijgt? Ontvang je het breeduit lachend en zeg je met een smile "Dankjewel!" Ik merk dat ik soms wil gaan uitleggen dat het dan door de omstandigheden komt, of door iemand die mij hielp. Niet nodig, denk ik dan later.
Heb je er al iets van meegekregen?
Maart begint met de Nationale Complimentendag. Nationaal nogal liefst. Ik heb al een bericht voorbij zien komen op mijn werk waar ons domeinhoofd (sjieke naam tegenwoordig, vind je niet?) zijn medewerkers erop attent maakte vanmorgen. In dat bericht zei een van mijn collega's terecht: "Elke dag is complimentendag". En daar heeft hij wel een punt.
Bij de kapper
Eergisteren zat ik weer eens in de kapperstoel. Even relaxen vind ik dat altijd, babbelen bij het knippen, tijdschriftje lezen tijdens het intrekken van de kleur onder het genot van een kopje koffie. Naast mij zat dit keer een jonge vrouw onder het kappersmes. De kapster vroeg hoe het met haar ging na de operatie. De jonge vrouw, ik noem haar nu even voor het gemak Saskia, sprak luid en duidelijk. Ik hoefde mijn oren niet te spitsen. Ik kon meegenieten van haar wel en wee. 'Ja, weet je wat het is…. overdag heb je je bezigheid, maar 's avonds ….. op de bank voor de tv…… dan kijk ik een filmpje, een serie of zap een beetje', Saskia zuchtte 'en dan ga je zoeken hè…… als je alleen bent …… koek of chips, chocola ….. dat is het moeilijkste….. als je niks te doen hebt…..'.
Verwondering
Als ik zo'n ontboezeming beluister, …..
Uit welke dierenfamilie kom jij?
Voor mijn opleiding aan de Kleine Tiki in Breda was de opdracht: Teken je gezin van herkomst als een dierenfamilie. Ik moest er even over nadenken. We hebben al vaker een opdracht met dieren gedaan. Er is al van alles langs geweest, beren, uilen, poezen, leeuwen, tijgers, muizen, zeehonden…. Wat moest ik nu weer verzinnen?
Tussen twee jaren in
2015 duurt nog 11 dagen en een paar uur. We zitten nu echt tussen twee jaren in. Wat is dit jaar toch snel gegaan. En voor we het weten is 2016 alweer begonnen. Hoe was 2015 voor jou? Kijk jij wel eens terug? En misschien nog wel belangrijker: vooruit? Lees hieronder hoe mijn voorbije jaar eruitzag en wat ik me voorneem.
Verbinding en Vergeving in 2015
Elk jaar werk ik voor mezelf met een thema. Dit jaar waren mijn thema’s Verbinding en Vergeving.
Als ik terugkijk voel ik me tevreden en blij over wat ik allemaal gedaan, bereikt en meegemaakt heb.
Mijn leven speelt zich naast mijn gezin af
. op mijn werk als medewerker Milieu Communicatie en Educatie bij een gemeente,
. als organist tijdens de kerkdiensten op de zondagmorgen in De Wingerd in Krimpen aan den IJssel,
. als cursist op De Kleine Tiki (School voor Kunstzinnig Dynamisch Coachen en Innerlijke Ontwikkeling) in Breda
. en natùùrlijk als cursusleidster, coach en inspirator bij Attraversiamo.
Het verleden laten we achter ons, stap voor stap. Het enige wat overblijft zijn herinneringen.
Prachtige, ontroerende, blije en ook verdrietige herinneringen over 2015.
- Het jaar begon met het verdrietige overlijden van twee van mijn collega’s, Aart door kanker en Loïs door brute moord door haar broer.
- Voor Attraversiamo begon 2015 met een cursus ´Luisteren naar je pen©’ met drie cursisten.
- Voor de gemeente waar ik werk begon het jaar met een achterstand omdat ik mijn stagiaire bijstand moest verlenen in het organiseren van een belangrijke bijeenkomst.
Een prakkie met rode wijn
Vandaag was ik een dagje bij mijn vader. Sinds hele lange tijd. Maar sinds hij een aantal weken geleden onwel was geworden realiseren mijn broers en ik ons maar al te goed dat hij 'een man van de dag' is, zoals hij het zelf omschrijft. We hebben samen zijn adreslijst bijgewerkt. Toen ik dat ter sprake bracht, vond mijn vader dat een prima idee.
Wie leeft er zo in het nu?
Van het een kwam het ander. Over de uitvaartdienst, over vroeger toen mijn moeder er nog was. Over wat hij graag aan wil "als het zo ver is". Volop gedachten en ideeën had hij. Wat mij vooral trof, was dat ik geen enkel verlangen bij mijn vader bespeurde. Iets wat hij nog wil? Hij heeft een mooi leven gehad. Iets om te delen, nog te doen, te bespreken, niets. Het verleden is goed. De toekomst is prima. Wie zegt hem dat na? Wie leeft er zo in het nu? Ik genoot van de maaltijd (het 'prakkie') dat hij ons voorschotelde. Hij genoot ervan dat ik er een hele dag was. Hij schonk een rood wijntje, alsof het een feestdag was. Het wàs ook feest. Mijn vader en ik. 'Twee handen op één buik', zei mijn moeder vroeger altijd. Zo kun je als je oud bent dus ook naar de wereld kijken.
Wat een prachtige ANDERSKIJKEN-TIP!
Wat valt er nog meer te verlangen?
Laat ik dat gaan onderzoeken met de AdventsChallenge. Die komt mij nu héél goed uit! Ik hoop jou ook! Doe je ook mee?