Zoveel mensen die ik ontmoet, zoveel verhalen!
In de galerie van Jerry Winters kom ik in gesprek met deze artiste-peintre van naïeve schilderkunst. Op al zijn schilderijen zie je zijn vroegere hondje, een witte, en zijn huidige poedeltje Monet (naar de Franse schilder genoemd) dat rondtrippelt in de galerie. Zijn vrouw Joan vertelt dat ze uit California komen. Op zijn vraag vertel ik dat ik organist ben en schrijf. Dat lijft me direct in in het kunstwereldje van Vézelay. Als hij hoort dat mijn man ook nog organist, pianist en conductor (dirigent) is heb ik het helemààl gemaakt.
De volgende dag breng ik een bezoek aan La Maison de l’icône. Anne-marie, een schilderes uit België, is er niet, maar haar man onthaalt me op warme koffie en een warm straalkacheltje. Heerlijk, want ik kan het die dag zelf thuis niet warm krijgen. Ik blijk al aangekondigd door Jerry Winters. Monsieur blijkt jarenlang in de basiliek orgel gespeeld te hebben, maar nu is hij in ruste en zingt nog met zijn Russische sonore bas in de Grieks-orthodoxe kerk in Vézelay. Als ik vertel dat ik organist ben in “La Vigne” (De Wingerd) bij Rotterdam en soms liederen uit Taizé speel, laat hij spontaan het Magnificat uit Taizé horen. Ik val in en realiseer me: Ik sta hier als Nederlandse een Taizélied, een Magnificat!, te zingen met een Russische zanger die met een Belgische is getrouwd náást de Basilique Marie-Madeleine in Vézelay. Kan het mooier? Ik word hartelijk uitgenodigd om vooral snel terug te komen als zijn vrouw aan het schilderen is.