Voor mijn opleiding aan de Kleine Tiki in Breda was de opdracht: Teken je gezin van herkomst als een dierenfamilie. Ik moest er even over nadenken. We hebben al vaker een opdracht met dieren gedaan. Er is al van alles langs geweest, beren, uilen, poezen, leeuwen, tijgers, muizen, zeehonden…. Wat moest ik nu weer verzinnen?
Nou, je ziet het aan de foto: het werd een poezenfamilie. Ik tekende mijn vader als poezenofficier op de koopvaardij – zie je zijn schip? – en mijn moeder met mooie zelfgemaakte kleren aan. Daartussen in mijn ernstige oudste broer die wel van vissen hield (er ligt een klein visje bij zijn poezenpoten), naast moeder poes mijn kleine broertje die de grapjas en allemansvriend van het gezin was, en altijd een beetje een vagebondje. In het midden zie je mij, een leuk, blank poesje met vrolijke oogjes en een warm hartje. Boven haar kijkt vriendje maan naar binnen. Bij mama poes ligt een bolletje wol (een kloentje zeiden we altijd) met een lange draad waar poezenkinderen graag mee spelen. En je ziet haar mandoline, die altijd een belangrijke rol heeft gespeeld in het gezin. We hadden eigenlijk een heel poezenorkest met mijn vader als publiek. We staan allemaal netjes naast elkaar op een groot vloerkleed met veel speelgoed in het midden erop.
Patronen
In deze tekening moest ik de patronen die we ontwikkeld hebben laten zien. Ik denk dat we allemaal een beetje van de afstand die mijn vader fysiek tot ons had, omdat zijn werk op zee lag, en hij daardoor regelmatig maanden achter elkaar weg was, onbewust hebben meegenomen. We houden heel veel van elkaar. En toch zitten we echt niet vaak bij elkaar op de koffie. Zelf heb ik al vroeg een patroon ontwikkeld om mijn poezenliefde in mijn grote poppenschaar te stoppen, en in het in mijn eentje uitspelen van verhalen met televisiehelden, zoals Heidi. Samen met mijn broertje speelde ik op de zandbergen tijdens de verbouwing van ons huis Bonanzaatje, met echte cowboykleren, compleet met hoed, holster en (klappertjes)pistool. En in het echte leven waren wij poezenkinderen verlegen. Behoorlijk verlegen. Mijn broertje had daar minder last van, waardoor het voor mij ook wat makkelijker werd. Mijn mama wilde heel graag dat we gewone kinderen waren op een gewoon dorp met gewone mensen. Dat waren we wel. Maar toch ook weer niet. Want diep in mijzelf wist ik niet waar ik bij hoorde. Ik voelde me het makkelijkst in mijn eigen fantasiewereldje. Op dat moment weet je niet beter, maar later ben ik een behoorlijk neurotische kat geworden, en zelfs een zwerfkat. Ik heb een behoorlijke tijd erover gedaan om uit te vinden wie ik nou eigenlijk was. Ik zei in die tijd: 'Mijn schip zal wel ergens stranden. In ieder geval op mijn eigen kust'. Zonder te beseffen dat dat mijn ultieme bestemming was.
Een Cursus in Wonderen bracht licht
Toen ik in aanraking kwam met Een Cursus In Wonderen ging ik beseffen dat ik een angstpoes was. Dat ik alleen maar geleerd had – zoals iedereen in mijn omgeving – om vanuit mijn hoofd te leven. Mijn bange ik, mijn ego, was overheersend. Na enkele seizoenen trouw de bijeenkomsten in Breda en later Dordrecht te hebben bijgewoond ben ik stap voor stap gaan inzien dat leven vanuit mijn hart veel fijner is. Mijn leven stroomt nu. En dat voelt zo goed dat ik dat ook aan andere mensen wil doorgeven.
Turnout 'De Gouden Oversteek'
Daarom wil ik heel graag de komende tijd voor Pasen, de Veertigdagentijd die op 10 februari begint, beginnen met het delen van de eerste 21 lessen van Een Cursus in Wonderen. Samen drie weken lang elke dag een les lezen en een mini-opdracht doen om dat heel makkelijk in te passen in je dagelijks leven. Doe je ook mee en steek je mee over naar een leven uit liefde? Meer kun je hierover lezen op de pagina van 'De Gouden Oversteek'.