Pilon du Roi
troont hoog
boven de streek
begeerd door
wandelaars
als doel van hun tocht.
Ook wij gaan op pad
en laten het klooster
achter ons,
langs de Chapelle St.Germain
over de Chemin des Marres.
Naast de parkeerplaats
in het Domain des Marres
ontwaren we een pad
omhoog –
vol stenen, een droge
bedding van water
bij winterweer.
We klimmen –
enthousiast
steeds trager
adem op adem
stap voor stap.
Wat is nodig om
op de top te komen,
vraag ik me zwetend af.
Elke stap vraagt balans
van het lichaam
verbergt gevaar van vallen
Gerichte ademhaling, die
het energiesysteem van
mijn lichaam beheerst.
Handigheid, waar zet ik
het best mijn voet.
Het pad is rotsig, losse keien
stenen, in alle vormen, gekerfd,
glad en hoekig, grind, en plots
een plateau, een grote steen
– om even op verhaal te komen –
en dan weer door.
Doorzettingsvermogen, soms
lijkt het of we er zijn. En
toch weer niet. De top blijft
trekken, we weten dat het overgaat:
de pijn, het beslag op ons lichaam.
Uithoudingsvermogen en incasseringsvermogen,
Vertrouwen en geloof, concentratievermogen,
alle denkbare kwaliteiten haal ik uit
mijn rugzak.
Mijn beelddenken
komt op gang.
Deze weg is mijn weg.
mijn levenspad.
Mijn pad naar mijzelf.
Dezelfde kwaliteiten zijn nodig.
Ik loop, ik ga, ik kan niet terug,
ik wil door, kijk soms terug en
val dan, mooi en ver onder me,
en volg ik weer mijn drive omhoog.
Platte stenen als oase – even stil,
waar ben ik nu? Mensen op mijn pad
zijn als platte stenen bij wie ik
een tijdje kan verblijven, die me
begrijpen, aanvoelen, en weer verdwijnen
want ik volg de roep van mijn pad.
Soms denk ik dat ik aangekomen ben
op mijn bestemming, en jubel hoog
– het voelt zo goed.
Dan blijkt: mijn levenspad gaat hoger
en ik volg, met tegenzin, allengs
weer vlotter – tot na het laatste moeilijke
vermoeiende stuk vol stenen, nòg smaller,
eindelijk
de top
in zicht is.
De top
bereikt is:
Le Pilon du Roi.
Op de witte rotsen
rusten wij in de luwte
van de steen.
Uitzicht op Simiane
op Marseille
Notre-Dame-de-la-Garde
een eiland
de Middellandse Zee.
De bomen ruisen
de wind waait vrij
rondom rotsen, weids
als een schonkig tapijt.
Stilte
de wind is bij me
de bomen getuigen van groei
de kale kieren geven leven
aan overlevers
– de vetplanten -.
Er is niets.
Er is alles.
Hoog op de bergen
verkeer ik
in diepe stilte.
Hoog op Le Pilon
voel ik
mijn diepste zelf.
Vergeten is de zware weg
Hier altijd te blijven
Voèl, je wéét nu hoe
het voelt, de top –
het overzicht over je leven
bergen en dalen
steil en stenig het pad omhoog
Vergeten de diepten, de kuilen,
de moeite van de lange weg.
Vergeten de oasen, die weldadige
rustpunten op mijn weg.
Adem nu de zuivere lucht in
Ontmoet de Geest die levend maakt.
Bloem van de berg
Ik neem je mee
Symbool voor
overwinning
en
liefde.
Gegroeid in mijn hart
daal ik weer af
Stap voor stap
niet te snel
mijn eigen tempo
terugkijkend
naar Le Pilon
Tussen smalle
rotskloven door
genietend van
de verworven beelden
inzichten en groei
diep, diep van binnen.
Diep, diep van binnen
ging ik mijn tocht van jaren
nu in 5 uren.
Diep, diep van binnen
is mijn weg ingedikt
en samengebald tot
een zintuiglijke beleving
van emotionele en
spirituele groei.
En ervaar ik daarna
balans in hart en kern.
Ik kom terug
vol licht en liefde
die stromen
in overvloed.