Afgelopen week was ik in Frankrijk, aan de voet van de "colline éternelle", de eeuwige heuvel Vézelay. Zoals elk jaar vertoef ik tijdens de voorjaarsvakantie in een oer-Frans huis met dikke muren en donkere kelders. Het eerste wat ik bij aankomst doe is de luiken opendoen en het daglicht naar binnen laten stromen. Mijn echtgenoot Leo (de schat) draagt de tassen en koffers de trap op naar de voordeur en ik verspreid de inhoud razendsnel over de verschillende kamers. Binnen no time zijn we gesetteld en voelen we ons thuis. Dit jaar alweer voor de 10e keer. Nu is het hoogtijd om de rivier te begroeten. De Cure loopt achter het huis langs en naast het huis stroomt er een flinke beek door de watermolen heen die uitmondt in de rivier. "Bonjour La Cure", "bonjour la pierre", zeg ik. Het water stroomt vrolijk voorbij, zoals altijd druk in beweging. De grote steen ligt er nog. Natuurlijk ligt hij er nog. Wie zou ooit zo'n enorme kolos weg kunnen halen.