Afscheid

Dire bonjour, c’est toujours un peu mourir.

Afscheid voor het huis, van het huis. Madame Lignon komt naar buiten. “C’est votre mari qui joue du saxophone?”, vraag ik. “Oui, madame”, en daar komt buurman al. “Merci pour votre jeu du saxophone”, zeg ik, “il me manquera” – ik zal het missen.
O, maar dat hoeft toch helemaal niet, en le voisin, hij tovert een CD uit zijn jas: “Ik heb een CD gemaakt, met mijn zoon op accordeon”. Voor een vriendenprijsje volgens monsieur André, is die voor mij. De hele terugweg geniet ik van de ronde, weemoedige tonen van zijn instrument.

Ik rijd voor de laatste keer naar Vézelay, de berg op, de steile Rue St. Etienne door tot op het plein voor de kerk, en stop bij het Atelier van La Maison de l’Icône. Anne-Marie, Catharina en een nieuwe stagiaire, de Belgische Lieve, zijn aan het werk.
Mijn komst luidt een pauze in met koffie en koek, een laatste foto, spreken in Duits, Frans, Nederlands en met de handen.
“Bonjour”, “Au revoir”, “Merci pour tout”, een knuffel, een kus, handen geschud, in de ogen gekeken.

“Je viens avec toi, ici, dans toi”, zegt Anne-Marie, ik ga met je mee en ben bij je. Haar gebaren laten me voelen dat dat zo is.
Dank je wel, Anne-Marie.

Lees meer

Laatste dag

De dag glanst in het water
Het water van de Cure
Mijn bedding is verlegd
Mijn oevers verbreed
De zon breekt door
Ongenadig genadig
Mooi was het
Mooi zal het zijn
De zachte adem
van Madeleine
zingt van verlangen
om licht en liefde
te laten stromen
in de loop van
alle levens.

Lees meer

Mijn ikoon

Zaterdagmiddag
Ik bestijg
als pelgrim, verwachtingsvol
de eeuwenoude heuvel, Vézelay
– Christus, de profeet, verlaat het Atelier –
Daal af met mijn ikoon
Jean-Claude bewondert, hij schudt mijn hand
C’est belle, zegt hij lachend en ik ga
Joan Winters calls her husband: Jerry, look, the icone
Wonderful, lacht hij, you did a great job, you know!

Lees meer

Aan de rivier

Aan het water
ga ik open,
treed ik op de oever
van mijn diepverscholen ik.
Het water stijgt
en stroomt dan sneller
het moet rennen
om al wat meedrijft
afgevoerd te krijgen.
Een heel karwei
en toch: vanzelf,
het hoeft er niets voor te doen.
Net als de aarde
die er is
en bodemt wat op haar groeien wil.
Zo voert het water
dat er is
al wat er in haar zwemmen wil.
Een zacht windje roert
het oppervlak, soms warm
en haast weldadig als
de rust van de gestage
snelheid. Balans ontvang ik
op die oever in mijn
opengaande ik.

Lees meer