Het is september. De oogst is begonnen. Vanaf dit weekend halen de wijnboeren ten zuiden van Reims in Frankrijk hun druivenoogst van het land.
Vijf jaar geleden haalde Solveig, de Deense vrouw van een van de wijnboeren, Leo, mijn man, van de straat toen hij langs de weg strompelde met een scheurtje in zijn scheenbeen. Zijn Camino leek toen voorbij, maar rust, overgave en aandacht zorgden ervoor dat hij vijf dagen later toch weer op pad kon. Dat was toen. Sindsdien stond voor hem één ding vast: ik ga een keer de druivenoogst bekijken. Het stond om het modern te zeggen 'op zijn bucketlist'. En dat gaat komende week gebeuren. Drie dagen gaat hij naar Frankrijk om mee te helpen oogsten, want alleen kijken is er niet bij: handen uit de mouwen graag! Mijn caminotocht heeft ook een overvloedige oogst opgeleverd.
Niet alleen het thuiskomen was overvloedig met mijn lieve dochters en hun gezinnen op Schiphol, maar ook het wandelen zorgde dat er van alles in mij overvloedig in beweging kwam.
Dit najaar is het dus ook voor mij tijd om te oogsten. Mijn ontdekkingen en inzichten zijn levenslessen, die te waardevol zijn om voor mijzelf te houden. Ik merk dat de verwerking van mijn oogst een proces is. Stukje bij beetje, elke keer een stapje verder.
Ik deel alvast een overzicht van mijn 'vruchten'. Net als de druiven verwerkt gaan worden tot het eindproduct, een heerlijke champagne, ga ik mijn inzichten en aha's gebruiken als ingrediënten voor een nieuw aanbod bij Attraversiamo. En daar heb ik jullie hulp bij nodig. Samen werken aan meer rust in jezelf brengt ons verder dan op ons eentje. Ik wil je graag daarbij helpen. Blijf me dus volgen en stuur mee, ook op Facebook!
Best spannend toch? Maar ook een uitdaging! Ik ben niet voor niets 56 dagen onderweg geweest met 570 km onder mijn schoenzolen!
Mijn oogst
In de komende blogs vertel ik over elke vrucht wat meer. Ik noem ze alvast:
1) Sommige situaties, een steile helling of een hospitalera (beheerder van een hostel) kwam veel te laat opdagen, brachten me uit mijn overwegend gelijkgestemd gemoed. De emoties vlamden op. Het reflecteren hierop leerde me er anders naar te kijken.
2) Alle pelgrims dragen een schelp. Elk onderkomen heeft een schelp. Op de weg schelpen. Aan muren. In kranten. Op straten en pleinen. In kerken en op de daken. Ik leerde dat de schelp symbool staat voor een waaier van betekenissen.
3) Tijdens mijn looptocht schreef ik elke week over een thema. Een van die thema's was minimalistisch leven. Ik heb geleerd om niet meer zo maar iets te kopen wat ik niet nodig heb. Onderweg zou het letterlijk ballast zijn. En was ik er ongelukkig door?
4) Schrijven over grenzen en het passeren van de symbolische plekken Cruz de Ferro en later O Cebreiro, hoog in de bergen, brachten me bij mijn eigen natuur. Losgewoeld door alle voetstappen die ik al gedaan had en het neerleggen van stenen bij het Cruz de Ferro deden het voorwerk. Ik kwam erachter dat ik vergeten was een steen neer te leggen. Ik zocht een flinke uit, beschreef hem met wat mij niet meer diende en legde hem boven op de berg in O Cebreiro. En toen voelde ik het: mijn eigen aard kwam naar boven: mijn introverte aard. De mist in de dalen rondom de bergtop sprak boekdelen. Hoe nu verder?
Heb jij ook resultaten, inzichten, leuke boeken die je in de vakantie gelezen hebt, of dromen waar je wat mee wilt gaan doen of gaat doen? Laat het me weten via info@attraversiamo.nl of onderaan deze blog.