Ik hou van schrijven.
Ik vind het leuk om mensen te vertellen waar ik mee bezig ben.
Ik vind het leuk als mensen mijn schrijfsels lezen.
Ik wilde elke week een blog schrijven.
En elke week die blog versturen.
Naar de mensen op mijn mailinglijst.
Naar jullie dus.
Naar jou, om precies te zijn.
De laatste was van 4 oktober.
En nu is het 7 november.
Trala, waar is die maand oktober gebleven?
Ik kan honderd-en-een redenen bedenken waar de tijd gebleven is.
Ik vind dat niet echt zin hebben.
Nu ben ik even in wat rustiger vaarwater.
Nu voel ik de ruimte om te schrijven.
Nu komt er weer een blog te voorschijn.
Wat ik zin vind hebben is de verandering waar ik in beland ben.
Het voelt ook raar, want ik was zo goed op weg.
Vond ik.
Ik schreef drie blogs over emoties op mijn wandeltocht.
Toen gooide de verandering alles om.
Een verandering is best gek.
Het komt eigenlijk stukje bij beetje op gang.
Eerst heb je geen zin om iets te doen wat je gepland had.
Je gaat soms andere dingen doen. Die je niet gepland had.
Het enige wat door moet gaan is het werk. Je bent tenslotte in loondienst.
Je baas rekent op je.
En verder freewheel je maar wat. Dagje knutselen met mijn vriendin. Gezellig.
Ochtendje schrijven in een restaurant. Heerlijk.
Op zondag vroeg op voor De Levende, zoals ik tegenwoordig zeg, als ik orgeldienst heb. Fijn.
Ondertussen ben je ook nog moe, waarvan weet je eigenlijk niet.
En neem je je voor om de maanden november en december gewoon echt helemaal niets te doen.
Behalve werk natuurlijk. Maar met die toestemming van mijzelf mag ik dan gewoon lummelen.
En de kerstmorgendienst voorbereiden.
De operatie die ik vorige week onderging voelt als een keerpunt in dit alles.
Ja, ik màg nu lummelen.
Ja, het is nu november.
Ja, ik heb van mijn baas toestemming om rustig te genezen.
Wees gerust, lieve lezer. Het was een ooglidcorrectie. Geen moeten, maar wel fijn.
En die rare tijd. Van wel willen en geen zin hebben, er geen zin in zien, van verwarring, wat is oud
en wat is nieuw….. Van het gevoel van zoeken en nog niet vinden.
Attraversiamo, wat wil ik daar nu mee? Wat is mijn boodschap? Aan wie wil ik die kwijt? Ik was toch een Changemaker? Heb ik nog focus op één ding? Of willen al mijn passies door het asfalt van het wegdek heenbreken? Net als onkruid dat je wel eens door een scheur in het asfalt volledig tot bloei ziet komen. Op een gekke plek een prachtige bloem.
Dat gebeurde afgelopen vrijdag bij mij.
Ik lag op de bank wat mails door te nemen. Kom ik daar een mail tegen van een businesscoach die nu eindelijk door kreeg dat er niets mis met haar is. Ze had naar een TEDtalk gekeken. Ik las haar mail. Ik keek naar de TEDtalk en echt, de wereld ging open voor me. Een gevoel van vrijheid overspoelde me. Die video van die TEDtalk van Emilie Wapnick ging over Multipotentialites. Lang woord. Maar je snapt het vast: Multi en potentie zitten erin. Veel aanleg hebben. Veel verschillende dingen leuk vinden. Met meerdere dingen tegelijk of na elkaar bezig zijn. Het idee hebben dat je meerdere dingen te doen hebt in deze wereld.
Vind je het gek dat ik het gevoel van opsluiten ervaar?
Vind je het gek dat ik geen focus kan vinden? Geen doelgroep? Geen boodschap?
Ja, ik heb wel een boodschap. Tuurlijk. Die heeft iedereen.
Maar die van mij is meervoudig. Daar kom ik niet bij als ik me op één punt blijf richten.
Vind je het gek dat ik het zoeken moe ben geworden?
Vind je het gek dat ik maar wat aan het zweven was?
Ik niet. Want ik haal nù gewoon de rem eraf.
En ik ga opstaan en schitteren. Zoals Jesaja ergens zegt.
Hèhè, laat ik nu gevonden hebben wat ik zocht: mijn basis.
Een van mijn oersterke eigenschappen: ik ben multi!
Veel interesses, nieuwsgierig, het een nog niet af of het andere dient zich alweer aan,
veel boeken aan het lezen, altijd in voor nieuwe inspiratie.
Kom maar binnen! Dààr kunnen we wat mee.
Ik ben benieuwd of jij dit herkent. Of helemaal niet. We zijn allemaal verschillend. En dat is juist goed. Ik stel je reactie hieronder heel erg op prijs! Laat je wat weten? Dank alvast!