Vandaag was ik een dagje bij mijn vader. Sinds hele lange tijd. Maar sinds hij een aantal weken geleden onwel was geworden realiseren mijn broers en ik ons maar al te goed dat hij 'een man van de dag' is, zoals hij het zelf omschrijft. We hebben samen zijn adreslijst bijgewerkt. Toen ik dat ter sprake bracht, vond mijn vader dat een prima idee.
Wie leeft er zo in het nu?
Van het een kwam het ander. Over de uitvaartdienst, over vroeger toen mijn moeder er nog was. Over wat hij graag aan wil "als het zo ver is". Volop gedachten en ideeën had hij. Wat mij vooral trof, was dat ik geen enkel verlangen bij mijn vader bespeurde. Iets wat hij nog wil? Hij heeft een mooi leven gehad. Iets om te delen, nog te doen, te bespreken, niets. Het verleden is goed. De toekomst is prima. Wie zegt hem dat na? Wie leeft er zo in het nu? Ik genoot van de maaltijd (het 'prakkie') dat hij ons voorschotelde. Hij genoot ervan dat ik er een hele dag was. Hij schonk een rood wijntje, alsof het een feestdag was. Het wàs ook feest. Mijn vader en ik. 'Twee handen op één buik', zei mijn moeder vroeger altijd. Zo kun je als je oud bent dus ook naar de wereld kijken.
Wat een prachtige ANDERSKIJKEN-TIP!
Wat valt er nog meer te verlangen?
Laat ik dat gaan onderzoeken met de AdventsChallenge. Die komt mij nu héél goed uit! Ik hoop jou ook! Doe je ook mee?