Ik zat op een terrasje in Gent met een pas gekocht boek over barmhartigheid. Op straat pakte een man een instrument uit, een melodica, zo'n blaasinstrument met toetsen…. "Daar is de Jostiband", zei Leo. "Straks komt hij met zijn doosje langs, hoor", zei ik. En ja hoor. We gaven hem wat. 50 cent maar. "Als hij daarvan moet leven", zei ik en ik voelde me schuldig.
Waarom eigenlijk…. De man was al door naar het volgende terrasje. "Als hij zo van 40 mensen 50 eurocent krijgt heeft hij 20 Euro. Genoeg om te eten toch?", rekende Leo voor. Ja, dat wel maar je moet er toch maar zin in hebben en het kunnen, zo je kostje bij elkaar scharrelen, zuchtte ik. De speler kwam weer ter hoogte van ons terras. Hij hing rond bij het gouden standbeeld, dat nu ineengezakt op een steen achter een schot zat. Partners in crime, dacht ik…. Maar wat was hun crime? Dat ze op straat hun avondeten bij elkaar verdienden? Omdat de maatschappij ze uitkotste? Of vonden ze het gewoon leuk om hun kunsten te vertonen? De muzikant stak de straat over naar ons terras. Ik dacht dat hij een bekende zag en even gedag kwam zeggen. Hij wees op de sigaretten op het tafeltje. De vrouw gaf hem er een. Hij gebaarde iets. De man aan het tafeltje gaf de muzikant zijn aansteker. Rokend liep hij terug naar zijn straatcollega.
Daar zat ik nog steeds. Met mijn boek over barmhartigheid…. Inderdaad…. Iemand die hulp nodig heeft of iemand die je beter gunt, brengt jou uit je comfortzone. En dat voelt bepaald ongemakkelijk. Dat had ik net gelezen. De eerste stap van barmhartigheid is om dat gevoel van ongemak helemaal te doorvoelen. Ik zit er nog mee. 't Voelt rot, ik voel me schuldig maar waaraan…. en ik schaam me… waarom?
Maak jij ook wel eens zoiets mee? Wat voel, denk en doe jij dan? Laat hieronder je bericht achter.