Vorige week gingen we weer eens. Naar de Kliederkerk, mijn dochters met hun kinderen tussen 0 en 5, en ik. Het ging over Noach. Joël kende het liedje "Ken je dit verhaal?", wat we zongen met Youtube. Na het korte verhaal mochten de kinderen knutselen. Een dierenkop tekenen en uitknippen, een regenboog krassen, een boot van ijsstokjes plakken, er was genoeg te doen. Een uurtje was te kort. We verzamelden weer in de zaal. Voordat iedereen weer op zijn plek zat zagen onze kinderen hun kans schoon.
We waren op een school, waar klimtoestellen stonden en speelgoed op de grond. De meisjes hingen al gauw in de klimrekken. "Kijk mij eens!" en "Ik ook, ik ook". De jongens hadden iets anders gevonden, het Playmobil kasteel. Wow, daar zat veel bij. Allemaal poppetjes, ridders, jonkvrouwen, paarden, een koning, een ophaalbrug en een kasteeltoren.
Ik zat dat zo eens aan te kijken. Wat heerlijk toch, dacht ik, zo'n manier van kerkhouden voor kinderen. Het maakt niet uit of ze nou veel snappen van het verhaal. Een grote boot, van alle dieren twee, Noach erop, en het ging heel hard regenen. Maar nu was er even tijd om te spelen. Niets stil zitten. Niets mond houden. Na een korte afsluiting mochten we allemaal weer naar de knutselruimte, die nu veranderd was in een soort zelfbedieningsrestaurant. Zelf hun cakeje maken, Lisa kreeg geen genoeg van het zakje spuitcrème. Mama's en papa's vulden de bekers met limonade en deden zelf ook vrolijk mee. Het was een feest. "Gaan we nu naar huis?", vroeg de een, "Ik wil nog niet", riep Aaron en rende weer naar zijn kasteel. Zijn herinnering aan Noach blijft volgens mij verbonden aan het kasteel van Playmobil. En ach, met een beetje fantasie kun je in het kasteel een boot zien, en in de ophaalbrug de deur van de boot die open en dicht kon. Volgens mij lacht God ook in de hemel….